De opgewonden sfeer in de trein, allemaal blij dat het zover was, was het begin van een topdag.

We werden ontvangen bij de Doelen, waar we van ABN AMRO van hun voorzieningen gebruik mochten maken, met een “genodigden en relaties” gezelschap, dankzij één van onze lopers.
Met deze groep lopers hebben we ons ook voorbereid op de Marathon Het Genieten en dat was toen zo’n leuke ervaring, dat we dat voor Rotterdam weer hebben gedaan: maanden lang op de zondagen een duurloop (+koffie), opbouwend naar de Grote Dag.

Het was vochtig, warm (de eerste keer in blote benen en armen, dat was wel even anders dan de “3 laagjes” van de afgelopen tijd), dus wat benauwd.

Aan de start stonden we met 10.000 lopers in de startvakken, met ongeveer evenveel publiek eromheen, toegezongen door Lee Towers himself! Fan of geen fan: dat geeft kippenvel!

Het startschot en weg, door die drommen juichende mensen, harde muziek, de adrenaline op top niveau.
En denk nou niet dat alles leuk is….tussendoor vraag je je echt wel even af waar je ook al weer aan begonnen bent, maar als je je dan weer even realiseert hoe bijzonder het is als DIT lukt en je voorstelt om de Coolsingel op te lopen, dan doen je benen het weer vanzelf. En onze eigen supporters, in herkenbaar Taxandriablauw, sjouwden dwars door Rotterdam, om elke keer weer op een ander punt klaar te staan met sportgels, drinken etc. Top natuurlijk, zij waren onze steun en toeverlaat!

Samen met de andere supporters, die je ook nog eens bij naam aanmoedigden, want die stond op je startnummer. “hup Paul, loopt dat gaatje effe dicht”, “hup Karin, gave bril”,”gaat goed Petra”, “hou vol Leonie,ziet er strak uit”, en dat zo’n 42 kilometer, want overal stond wel iemand. En onze eigen Wim zijn aanmoediging op een matrixbord op 37 kilometer!

En dan is het zover, de laatste kilometers, het publiek rijen dik, nog nooit zoveel enthousiaste mensen bij elkaar gezien. De laatste kilometers, meters, de rillingen over je rug en het besef dat er nu niks meer tussen kan komen: dit gaat lukken en whoppa, stop de klok! Opluchting, ontroering en trots, kom maar op me die medaille!
Terug naar de Doelen, waar we als VIPS werden ontvangen. Daar werd de groep stilletjes weer compleet en wat bleek:

We did it and we did it all!

Allemaal gered, allemaal trots en blij dat we elkaar weer zagen!
Dus we hadden wel degelijk wat te vieren en dat hebben we, samen met onze supporters, gedaan bij de Witte Aap, die ons nu ook kennen. “stomme marreton, gaat lekker in Brabant lope” , maar dat was maar een grapje! Nog even gefeest en toen uitgeblust weer met de trein terug.

Een lopersgroep om heel zuinig op te zijn. Het Taxandriablauw gecombineerd met echte loopvrienden en ieders achterban en dan zoiets geweldigs kunnen volbrengen, hoe mooi is dat!!

Ik koester het laatste restje stramheid in mijn benen en geniet nog even na, op naar de “afterrun”, die er traditiegetrouw ook weer aan komt!

Groet, Léonie